Blog

3-02-2019

Winterelfstedentocht op de step

Of het nou weer of weer geen weer is, bij de winterelfstedentocht voor tweewielers is het al voor de vijfde keer: it giet oan! En op zondag 3 februari werd die in behoorlijk goed weer verreden. In de middag was ik in m’n eentje naar Friesland getuft, step achterin, extra kleding tegen de kou, soep en macaroni voor wie wilde, en nog een paar wielen voor je weet maar nooit. Mijn doel was om een dame uit mijn maandagavond-stepgroep te begeleiden op het laatste stuk in de Friese duisternis. Ik had zo ingeschat dat ze met de tong op de knieën wel wat support van mij kon gebruiken. Maar niets was minder waar. Het was nog niet donker toen ik haar trof in Stiens, notabene in een groep; ze bleek geadopteerd door deze groep steppers waar ik spontaan fan van werd. Ze tilden elkaar op in hun prestatie, dus van een tong die op kniehoogte lag was niets te zien. En het was dat ik voor Dokkum fris instapte, maar dit tempo had ik na dik 170 km niet meer in de benen kunnen krijgen, knap! 30 kilometer lang heb ik vooral tegen ze aan lopen te kletsen, naar ik hoop ter afleiding. De zon ging ondertussen onder, het raakte rond het vriespunt. Hoewel we dit tempo nodig hadden om warm te blijven, zei ze opvallend vaak iets terug, heel knap! En net toen we het einde in zicht hadden en een soort van laatste onderwerp aansneden hoorden we een schrapend geluid vlak voor ons. “We stoppen!” We staarden in het schijnsel van een koplamp van het volgbusje naar die step voor ons en zagen dat het frame op z'n Twents gezegd ‘kats door midden’ was, met nog minder dan een kilometer tot de finish! Maar dat bleek dan ook het enige mankement op 205 kilometer, nog knapper!

1-11-2018

Dankbaar voor de duurzaamheid van de step

Elke dag kijken wij uit op het Twentekanaal en dat deze goed gevuld is met water lijkt maar zo. Containerschepen zitten half zo vol als de beschikbare capaciteit. Het waterpeil is nog nooit zo laag geweest. Logistiek is het zoeken naar het optimaal inplannen van de beschikbare ruimte en naar additionele mogelijkheden in de markt. Dit heeft geresulteerd in enige extra capaciteit, maar deze is niet afdoende om de afname in beschikbare vervoerscapaciteit te compenseren. Bovendien is een verhoging van de tarieven niet te voorkomen, wat wij heel begrijpelijk vinden (en ook wel verwacht hadden). Er worden containers over de weg vervoerd waar, zoals deze week maar weer bleek (er stond dinsdagochtend meer dan 900 km file), een overvloed aan ander verkeer rijdt. De laatste container die bij ons aankwam had dan ook bovenop de vertraging vanuit de Yedoo fabriek in China extra vertraging door de lage waterstand hier in het land. Maar sinds deze week toont de waterstand op bijvoorbeeld de IJssel een zeer lichte verbetering. De regen die het afgelopen weekend in de noordelijke Alpen en Duitsland is gevallen zorgt voor kortstondig hogere waterstanden. Wel is de verwachting dat deze verbetering tijdelijk van aard zal zijn, lezen wij in de update van Combi Terminal Twente. Nu hebben we met de komst van de volgende drie containers geen haast, er zijn maar een paar modellen uitverkocht en klanten hebben toegezegd te kunnen wachten,  maar dat wij zakelijk te maken hebben met de gevolgen van het extreme weer is allang geen zeldzaamheid meer. Natuurlijk is de last die we als bedrijf ondervinden van de klimaatverandering ondergeschikt aan de hele klimaatverandering zelf en zijn we extra blij met elk individu dat kiest voor de duurzaamheid van de step.

25-6-2018

In de media:

Hengelo heeft de Stepshop; een soortgelijk bedrijf vind je nergens in Europa 

De een heeft hardlopen als sport, een ander gaat voetballen of tennissen. En Vincent Gooiker? Die pakt het liefst zijn step voor een pittige workout. Bijzonder is dat deze Hengeloër van zijn hobby, het steppen, zijn werk heeft gemaakt. Hij runt met zijn vrouw Jolanda de Stepshop. Een soortgelijk bedrijf vind je nergens in Europa. Hoogste tijd dus voor een praatje met Vincent!

De Stepshop zit aan de Kanaalstraat in Hengelo. De grote loods staat vol met dozen waarin steps zitten. Ze liggen hoog opgestapeld op pallets.  En nee, het zijn echt niet alleen kinderstepjes en autopedjes.  "Die verkopen we wel veel, maar het is niet onze core business", vertelt Vincent.

"We zijn een groothandel. We leveren aan 1500 winkels in zo'n 20 landen. Plat gezegd komen er bij ons spullen binnen, wij slaan ze op en verkopen ze door. Aan internet gerelateerde winkels en fysieke winkels."

Dierenwinkels en ziekenhuizen

En ook aan winkels en ondernemingen die op het eerste oog best opvallend zijn. "Aan dierenwinkels bijvoorbeeld, voor als je wilt steppen met je hond. Of aan ziekenhuizen. Als je snel 700 meter moet overbruggen is het efficiënt om dat met een vervoermiddel als de step te doen. Maar we leveren ook aan kassen en tuinders. Als je een terrein hebt met zoveel hectare, is een step heel makkelijk. Alleen al in Noord-Holland hebben we 10 paprikakwekers die bij ons steps inkopen voor intern transport."

Nog een paar voorbeelden: de Stepshop levert ook aan luchthavens. En aan Defensie die de steps inzet voor buitenfitness. Dan de particulieren; er zijn heel wat mensen met knieën die niet meer meewerken of oudere mensen die niet meer durven fietsen of mensen met een zitvlakprobleem. "Een step is dan een heel mooie oplossing. Het is fantastisch dat we mensen zo kunnen helpen."

Uniek in Europa

Een soortgelijke onderneming als de Stepshop vind je niet in ons land, en ook niet in Europa. Wat de zaak zo bijzonder maakt? "Wij hebben 8 merken waar we importeur van zijn. Klanten kunnen al die merken hier kopen, we hebben alles fysiek op voorraad." Vertelt Vincent. En die voorraad is flink hoor. Door de hele loods zie je hoog opgestapelde dozen die per container binnenkomen. "We hebben 15.000 stuks op voorraad", meldt Vincent.

In de showroom staat een aantal steps uitgestald. Want het is mogelijk om langs te komen en een step uit te proberen. Zodat je zelf ervaart wat voor jou een fijne step is. Want er is echt een verschil tussen de steppen en het doel waar je deze voor gebruikt. Als transportmiddel, bijvoorbeeld om als vouw step in de trein mee te nemen. Voor de sport of om met je hond te steppen. Je favoriete step zit er tussen. "Als je bij ons niet slaagt, hebben wij iets verkeerds gedaan", lacht Vincent.

Dicht bij de haven

Waar de steps overal vandaan komen, vragen we de stepexpert. "Uit Tsjechië bijvoorbeeld, dat is hét step land. Maar ook uit Taiwan, het Verre Oosten, uit Finland en Amerika." De pakketten worden in vrachtwagens of via containers in Hengelo-Zuid afgeleverd. We snappen nu ook waarom de Stepshop aan de Kanaalstraat zit. Juist ja, dat is lekker dicht bij de haven. "Veel goederen komen via de haven binnen."

En vanuit de loods van de Stepshop worden de pakketten gedistribueerd naar de winkels of collega distributeurs. Vaak met pallets tegelijk, en dagelijks worden losse pakketjes opgehaald door de pakketdienst. "Vorige week hadden we een step die naar Alaska moest. Dan praat je over 150 euro aan verzendkosten. Tja, als mensen dat er voor over hebben."

Stepwedstrijden

Maar hoe kom je erbij om een onderneming in steps te beginnen, vragen we Vincent. Hij vertelt dat hij vanaf zijn studententijd al stept en een tijdlang meedeed aan werkelijk alle stepwedstrijden. In eigen land, maar ook in het buitenland. Hij heeft ook meerdere NK's gestept. "Ik heb wel 's wat gewonnen ja", zegt hij. Waarop zijn vrouw zegt: "Hij is erg bescheiden, hij was echt heel goed hoor. Hij kwam een keer als eerste over de streep na een complete step Elfstedentocht, en dat is nota bene een toertocht." Als junior lukte het Vincent niet om een nationale titel te pakken, maar als 40-plusser is hem dat wél gelukt.

De steps waren toen nog niet van de kwaliteit van nu. "Toen had je zware, stalen frames met slechte lagers. Ze waren 12 kilo. Nu heb je steps van carbon en ben je met 4 kilo klaar."

Ook stept Vincent vanaf het begin bij Stepteam Twente, nu al 21 jaar. Eind jaren '90 besloten hij en zijn vrouw steps te gaan verhuren. "Wij hadden er veel lol aan en dachten: dan zijn er vast meer die het leuk vinden." En ja hoor, dat bleek zo te zijn. Het ging van meet af aan goed met de verhuur. "Maar we deden het ‘erbij’. Vanuit de verhuur zijn we gaan verkopen en vanuit de verkoop zijn we ook gaan importeren", vat Vincent kort samen. 2005 is het jaar waarin Vincent de keus maakte om zijn hobby volledig om te zetten in werk. Hij gaf zijn baan als leerkracht in het speciaal onderwijs na negen jaar op om zich helemaal op hun stepbedrijf te richten. Een gok, maar eentje die goed uit heeft gepakt, want kijk eens wat voor mooi bedrijf er nu staat.

WK in de buurt

Vincent vertelt ons ook nog dat het WK volgende maand in Twente is. In Losser om precies te zijn, van 20 tot en met 22 juli. Het Stepteam Twente heeft de organisatie toegewezen gekregen en dat telt hoor. Er komen een paar honderd deelnemers van all over the world naar Twente, zelfs een groep van 14 Aussies. De deelnemers gaan bijvoorbeeld 400 meter sprinten, leggen op de step een criterium van 15 kilometer af, een marathon wat voor de dames neerkomt op 41 km en voor de heren 46, en/of ze doen als team mee aan de estafette race. En bij de estafette geven ze geen stokje door, maar - juist ja - de step!  Vincent en Jolanda doen zelf ook mee. "Aan het hele programma", laten ze weten. Maar ze doen niet mee om de prijzen, ze focussen zich meer op de organisatie van het event en het sociale step netwerk.

30 mei 2017

Vincent Gooiker rijdt Italiaanse Giro mee op de step.

Ik ben op dinsdagmorgen 16 mei om 03.15 uur vertrokken in onze bus met een roze step, een roze bidon, een bed met roze bedlinnen en roze handdoeken, op weg naar Italië. Onderweg heb ik net over de grens in Duitsland om 04.00 uur mijn teamgenoot Niklas Rother opgepikt en tegen 10 uur waren wij bij Basel. Het doel was aan het begin van de avond te arriveren in het kamp van de zeven helden die al 11 dagen bezig waren aan hun Giro d ’Italia. Dat lukte, om 19.30 uur wierpen wij gelukzalig een blik over de Adriatische kust waarna wij ons voegden op de camping waar het Tsjechische supportteam de jongens stond op te wachten met eten en tentjes voor de nacht. Zelf hebben wij de bus net buiten de poort van de camping gezet, omdat de start van de etappe op woensdag al vroeg zou zijn, en de poort van de camping nog dicht.

Op deze dinsdagavond na etappe 11 arriveren de 7 kanjers tegen 21 uur op de camping. Ik had wat meegebracht van huis, Jolanda had 7 cadeautjes met roze inhoud van de HEMA in roze pakpapier ingepakte, het was immers net Moederdag geweest, dus de keuze was reuze. Ook de persoonlijke teksten en zelfgemaakte kaarten met foto’s van de jongens op de voorkant werden zeer op prijs gesteld. Volgens hen voegden wij net op tijd in, het was zwaar geweest en een beetje support is dan wel wenselijk. Maar hoe zwaar de Giro ook is, de omgeving maakt veel goed, zei de enige Fin tussen de Tsjechen. Deze avond hebben we ontzettend veel gelachen. Beetje dollen, beetje sparren, ja het zette de toon van acht dagen met elkaar optrekken. Voor mij was het nu alleen zaak om de juiste positie in te nemen. Support betekent dat je iets toevoegt, niet in de weg loopt. Dat je dienend bezig bent, niet leidend. En toch ook weer wel als het bijvoorbeeld gaat om de rol van de haas. Kortom, de eerste support dag zal uitwijzen wat de juiste positie is. Ik wissel het steppen af met Niklas. Zo is altijd één van ons in de bus aan het rijden voor de begeleiding.

En die eerste support dag begint op woensdag 17 mei om 04.00 uur, want vanaf de camping is het nog een stukje rijden naar het startpunt van etappe 12. Om 07.15 uur heb ik al 50 km in de benen en stuur even een foto naar het thuisfront van de ochtendzon. Onze eerste etappe is niet voor watjes; totaal 234 km. Het gaat gedeeltelijk door het gebergte de Apennijnen en we steppen heel veel langs de snelweg waar de vluchtstrook niet breder meet dan 30 cm. Bij één afdaling tik ik nog even 65 km per uur aan. Na 125 km neemt Niklas het steppen van me over en kruip ik achter het stuur van onze bus voor de laatste 100 km. Het dat gaat prima!

Ik heb een soort voorliefde voor de bergen, en kijk dan ook erg uit naar de Stelvio berg op maandag 22 mei, maar vandaag is het nog maar de vraag of de weg dan open is. Er ligt namelijk ontzettend veel sneeuw op de weg over de Stelvio. Gelukkig kom ik eerst nog langs de zuidkant van de Alpen waar we in de verte de verse sneeuwtoppen van de Alpen zien. Soms denk ik dat ik droom, zo mooi is het hier in de lente.

Onze bus heeft veel inhoud en Niklas wordt dan ook elke morgen gevraagd of hij het een en ander mee kan nemen. Hij helpt met het afbreken van de tentjes en zorgt voor hand en span diensten. Onderweg tref ik hem op de afgesproken rustplek, als alles mee zit. En dat zit het niet op onze vierde support dag, dat is op zaterdag 20 mei. Na 100 km is Niklas niet op de pauze plek, sterker nog, hij is 100 km verderop al uren aan het zoeken naar de camping voor die nacht in de buurt van Bergamo. Zonder ook maar een tent uit te laden keert hij om en zoekt mij op. Dan zit ik inmiddels op 150 km en ik ben al aan het steppen sinds 5.30 uur. Tot nu toe heb ik elke nacht vier uren slaap weten te pakken onder dat roze dekbed, alleen vannacht heb ik er even een paar truien overheen gelegd want het was rond het vriespunt. Het is niet alleen door die extra kilometers steppen een uitdagende dag, het verlangen naar die rustdag van morgen is zo groot dat je al haast denkt dat je er bijna bent. We moesten er alleen nog wel even wat voor doen, de rit naar Bergamo was 199 km! 

Maandag 22 mei, etappe 16. De helden steppen tijdens deze 21 uren durende 'Stelvio dag' in totaal 222 km en Niklas doet daar in zijn geheel aan mee. Ik zie ze om 01.00 uur vertrekken en het was tegen de ochtend nog een race tegen de klok om op tijd bij ze te zijn aan het begin van de lus over de Stelvio. Met zo’n bus over smalle berg weggetjes schiet niet op. Net als ik met het thuisfront bel en mijn zorg uitspreek of ik ze wel zal zien, spot ik onmiskenbaar roze op het weggetje ver beneden mij. Ik begin om 11.45 uur aan mijn laatste support-dag en daarmee ben ik mijn droom aan het verwezenlijken; de Stelvio berg beklimmen, 2x! Ik kom als tweede boven en stuur een berichtje naar huis: “Net even gehuild van blijdschap. Dag van mij leven.”

Er ligt aan weerskanten van de weg, die nog maar net schoon is, meters sneeuw. De prachtige afdaling is lang en overzichtelijk en ik tik 78 km per uur aan. Tegen 16.30 uur pauzeren we uitgebreider en zo klimmen we via de andere iets minder mooie kant de Stelvio berg weer op, waar we achter elkaar aan bovenkomen. Ik geloof dat het een half uur duurt voordat de jongens boven zijn. Ik heb warmte gevoeld, maar hier komt een intense kou over me heen. Ik trek alles aan wat voor handen ligt. Het is bijna 22.00 uur als we beginnen met onze tweede afdaling. Het is donker, er liggen stenen op de weg en het is bar koud, maar het is magisch! Om 23.15 uur bel ik naar huis, ik hijg, ik ben blij en kan wel janken. Ze kan nu rustig slapen. 

Op zondag 28 mei arriveren in Milaan de zeven helden die de Giro d ´Italia gestept hebben (3602 km in 21 dagen). Stuk voor stuk zijn zij ambassadeur voor onze step sport, ik ken ze bijna allemaal, op de jongste van het stel na. Zo zien we elkaar tijdens stepwedstrijden zoals het Wereld Kampioenschap in Australië vorig jaar juli, en doen we zaken met elkaar, maar bovenal hebben wij een vriendschappelijke band, die bij een aantal al 20 jaar voortduurt. Ik heb een groot respect voor hen, en heb gezien hoe flexibel ze zijn. Ik weet hoeveel zij ervoor hebben gestreden en gelaten. De Giro heeft hen, en mij, een onuitwisbare ervaring opgeleverd. Vlak na hun aankomst krijg ik een telefoontje van een van hen: “I just called my mom, and now I had to call you. We arrived!” De kleur in zijn stem is euforisch.

8, 9 en 10 juli 2016

Wereldkampioenschap steppen in Gold Coast, aan de oostkust van Australië

Vrijdag 8 juli: sprint van 400 meter

Het is best gek om dezelfde mensen te zien als tijdens Nederlandse stepwedstrijden, terwijl we aan de andere kant van de wereld zijn. Het is best gek om hierin te delen zonder dat we dit avontuur live kunnen delen met naaste familie of vrienden. Ik zie een deel van hetzelfde sterkte deelnemersveld als twee weken terug in Heerde. Het is aan de ene kant gek om deze mensen hier te zien en te spreken en aan de andere kant is het jammer dat het er niet meer zijn. Er doen twintig Europeanen mee waarvan elf Nederlanders, en 34 Australiërs.

Twee weken geleden stond ik nog te glimmen op het podium in Heerde na mijn sprint om- denk ik -alvast te wennen aan de aandacht die ik hier krijg. Want jawel, na een heat en een halve finale zit ik in de finale! En ik word tweede. De heat duurt 1 minuut en 3 seconden en de finale kost me 1 minuut en 1 seconde. Gemeend of niet, maar ik hoor de hele tijd tijdens het voorbij lopen of tijdens het inrijden op de baan: "Well done!" of "Good job Jolanda!"

Zoals de Nederlandse stepdames weten, ben ik meer een toerrijder, dan een wedstrijdrijder, maar de Australische dames in mijn klasse weten dat natuurlijk niet. Zij zijn dan ook danig onder de indruk van mijn prestatie, of het is zoals hierboven beschreven een cultuurverschil waarin ik moet wennen aan al die vriendelijke woorden en complimenten die gegeven worden. Bedolven worden met complimentjes - gemeend of niet, daar moet ik nog achter komen tijdens dit WK - versus alleen maar iets zeggen als iets niet goed is, zoals bij ons in Nederland, is absoluut een cultuurverschil als je het mij vraagt. Zeker in een wedstrijdveld. Anyway, ik heb het er even heel moeilijk mee dat ik zo hoog ben geëindigd en op het podium terecht kom, want ik als toerrijder hoor ergens als laatste te eindigen, toch? Waar zijn alle snelle 40 tot 50 jarigen? Ook daar hebben ze hier de perfecte uitspraak voor: "No worries. "

Zaterdag 9 juli: criterium van 10 km en estafette van 20 minuten plus een ronde

We leven in een bubbel, een sport bubbel. We bevinden ons aan de Gold Coast, maar hebben van de omgeving nog niks van gezien, laat staan dat we al een blik hebben kunnen werpen op de Stille Oceaan. En dat wisten we van te voren. We hebben de dag na het WK erbij geboekt in de Air B&B, om buiten dit sport complex (welke trouwens pas over een paar weken officieel wordt geopend en waar de Common Welth Games worden gehouden in 2018, maar dat even ter zijde) de omgeving te kunnen verkennen.

Het criterium wordt gereden op een baan net buiten het stadion in het gebied van de kangoeroes. Als we niet steppen, dan staan of zitten we tussen hun droge uitwerpselen in het gras. Er staat een coole foodtruck en her en der staan wat partytenten waaronder de masseurs en de technische dienst opereren in de schaduw.

We zijn hier met zes Nederlandse dames waaronder vier hele snelle steppers. Elk estafette team bestaat uit drie dames. De sprint uitslag van gister heeft de doorslag gegeven wie er in ons eerste team zit, en wie er overblijft voor het tweede Nederlandse team. Natuurlijk zit ik in het tweede team. Thuis had ik nog gezegd dat ik het zielig vond voor degene die met mij in het estafette team zou komen maar nu kan ik zeggen dat ik me helemaal niet hoef te schamen, want ik heb geenszins de boel lopen op te houden. Sterker nog, ik kan precies merken waarvoor ik drie keer in de week heb getraind de laatste paar weken. We staan dan ook te springen als het gat zo groot wordt tussen ons en het team dat ons op de hielen zit dat we zeker weten dat het Australische team achter ons blijft, we worden tweede!

De Australische zon schijnt inmiddels onverbiddelijk over de baan en tegen drie uur maken we ons klaar voor de estafette van de mannen die er vaak veel spectaculairder aan toe gaat. Ik weet nog dat we twee jaar geleden in Tsjechië een valpartij hadden waar je misselijk van werd, en twee jaar daarvoor in Duitsland hielden we ons hart ook geregeld vast. Alleen het Nederlandse team veroorzaakte nooit een valpartij, nee, zij hadden altijd goed geoefend en zij waren op elkaar ingespeeld, want vaak kenden ze elkaar uit hun eigen team en hadden ze herhaaldelijk met elkaar geoefend.

Nu hebben we maar drie mannen, dus is één team exact gevuld met mannen uit heel Nederland. Qua chemie zit het wel goed tussen hen, en als je terugkijkt naar de beelden dan snap je er nog niks van, maar deze middag vindt een waar spektakel plaats. En de veroorzaker daarvan is…….. Vincent.

Hij komt met een gruwelijke vaart aanrijden en ik zet de knop van mijn fototoestel om van foto naar video -hier zal ik geen stilstaand beeld van weten te maken bedenk ik mij nog net- en onder mijn ogen film ik zijn valpartij! Nog voordat hij de step doorgeeft, valt hij onder de step door. Zijn helm breekt, het achterwiel loopt aan, maar hij staat op na deze rampzalige wissel en hij heeft zoveel adrenaline in zijn lijf door zijn val, dat hij de Australische EHBO-er uit de 'lay back' stand haalt en aanspoort op te schieten met dat verband en die pleister. Ik geef hem mijn helm die hij gefocust afstelt en hij loopt alweer te ijsberen voordat hij weer mag. Als hij de step goed overpakt en weg spurt loop ik een stukje terug naar de bocht vlak voor de wisselplek en wacht gespannen af tot ik hem weer in het vizier krijg. Het gat dat is ontstaan door de val, en door het aanlopen van het achterwiel hebben de Nederlandse mannen weten op te heffen en ik begin te springen van blijdschap ten teken van de voorsprong en de Nederlandse supporters beginnen verderop naast de wisselplek opgelucht te klappen. Vincent laat de Australiër achter zich en ik begin naar de wisselpek te rennen om te zien dat zijn wissel nu goed gaat.

Pas na het douchen kunnen we zien wat de schade is. Hij heeft een soort gat in zijn kuit, hij heeft schaafwonden op beide schouderbladen en eentje op zijn bovenarm en er is iets met zijn vinger. Zijn schoen is kapot en we gooien de helm weg.

Zondag 10 juli: endurance van 40 km

Onze wekker gaat om 5.50 uur, de zon komt even later op en binnen een kwartier is het licht. Het is belangrijk op tijd te zijn bij het parcours voor de endurance, want om 7.00 uur zal de weg afgesloten worden door de politie.

Naast de start staan twee grote kangoeroes te grazen achter het hoge hek tegen de bosrand, er is een koffie foodtruck en met een aantal Nederlanders verkennen we het parcours in de vorm van een 8 langs en over dit industrieterrein.

De heren staan in rijen voorover gebukt te leunen op het stuur en wij staan te kijken naar hun achterwerken. De start van de dames is een minuut later om 9.01 uur en de temperatuur loopt op. Als ik iemand achter mij hoor zeggen dat het al 21,9 graden is, twijfel ik geen moment. Ik rits mijn shirt open, doe mijn helm af en trek mijn onder shirt over mijn hoofd. De mannen krijgen hun startschot. Ik gooi het hoopje textiel naar een supporter en de kinderen worden achter ons naar hun plek begeleid. Wij mogen allemaal naar voren, naar de startlijn. Ik klik mijn helm vast en we hebben nog tien seconden, kom maar op met die heerlijke lange steptocht!

Het parcours is gevarieerd; we klimmen en we dalen, er is zon en er is schaduw, wind en luwte. De ronde is 4,4 km en de dames rijden 9 rondes. Behalve als je wordt ingehaald, zoals ik, dan gaat er een ronde vanaf.

Onze twaalfjarige dochter en ik hebben redelijk hetzelfde tempo. "Als je maar sneller bent dan ik", zeg ik al weken, want qua snelheid is ze me dit jaar voorbij gegaan. Bovendien doet ze meer aan wedstrijd trainen. Omdat ik 20 kilo zwaarder ben dan zij, daal ik sneller, maar dat haalt zij weer bij op het vlakke stuk. In mijn vierde ronde merk ik dat het klimmen al aardig zwaar wordt, en net als ik het niet meer verwacht hoor ik aan de tred dat ze eraan komt. Kletsend haalt ze mij in! Vlak voor haar finish (zij stept in totaal 17,6 km) mag ik nog wel aanzetten ook, want in de verte zie ik dat ze is gaan sprinten. En vlak voor de finish is een bocht, zodat ik haar al niet meer zie. Maar als ik door die bocht heen ben, kan ik net zien hoe zij met luid applaus wordt binnengehaald. Wereldkampioen. Dat wordt vandaag weer een Wilhelmus.

In mijn vijfde ronde halen de snelle dames mij in, ik hoef nu nog maar acht van de negen rondes. De steilste klim is in de zon en in de luwte, en het wil maar niet zweten met die reptielen huid van mij. Ik heb het niet meer en leeg een deel van de bidon boven mijn hoofd. Die verkoeling helpt de hoofdpijn terug te dringen. Helemaal alleen met mijn gedachtes in dat gevecht tegen de warmte schallen er allerlei zinnen door mijn hoofd. Waaronder: ”Do you like our winter?” Nou, geef mij maar de koude Hollandse winters, maar voor een zomervakantie is dit constante weer natuurlijk geweldig. Laat ik maar niet klagen, en zeker niet over het weer. En als het even later nog wat zwaarder wordt op het veel te lange stuk vals plat motiveert mij maar één gedachte: Ik ben Down Under! En spontaan verander ik weer in Speedy Conzales.

De prijsuitreiking is wederom op de atletiek baan van het stadion. We worden als Europeanen veelvuldig bedankt voor onze komst en de complimenten voor ons rijden zijn niet van de lucht. Na vier dagen ben ik er eindelijk achter, alle warmte en vriendelijkheid is oprecht. De complimenten zijn wel zeker gemeend. We horen verschillende volksliederen; Fins, Tsjechisch, Nederlands, Zwitsers en Australisch. Wij mogen wel een tas met prijzen aangeven als we over vier weken weer terugvliegen naar Nederland, zoveel plakken hebben we in ontvangst mogen nemen. De chocola die we daarbij cadeau krijgen gaat de gate niet halen, die is tegen die tijd op.

Op een vrijdagmiddag in mei 2015

Je mag het eigenlijk niet hardop zeggen midden in de voor velen mooiste maand van het jaar, maar wat heb ik zin in de herfst! Deze week wil ik in een koel bergdal liggen onder een heldere sterrenhemel of tegen de wind in fietsen aan het water in Friesland. Keep on dreaming! De warmte begint hier op zondag en is op maandagavond als we met de groep gaan steppen niet anders. We steppen vooral door het bos- want schaduw -maar 16 km aaneensluitend beschaduwde wegen door volle bomen halen wij ook in Twente niet. Bovendien lijkt de wind over de vlakke stukken in plaats van verkoelend de werking van een warme föhn te hebben. En ik ben niet de enige die zo benauwd is, naast en achter mij spot ik meerdere rood aangelopen hoofden.

Nee, dan deze vrijdag! Een droomdag. Geen verzengende hitte, geen benauwd rood hoofd na vijf km, overmoedig zet ik de teller op 0 en ga op de step naar Usselo.

Er zit lood in de benen, zeker het eerste half uur. Ik sta stil om te eten, en het lood blijft erin tot ik Boekelo uitrijd. Aan de overkant moet ik het fietspad op, een automobilist achter mij op de weg laat mij heel lief voor. Die actie lost het lood op. Eindelijk de goede benen, een stijgend tempo, moeiteloos kom ik in Usselo aan. Bovenop de snelweg is er even die twijfel, de snelweg over richting Enschede? Al eens gedaan. Bekend terrein. Doe eens gek. Ga naar Haaksbergen. Maar dat is nog wel 9 km. Doe nou maar! Ik doe het. Als een speer ga ik, auto’s toeteren, fietsers groeten me.

De teller geeft halverwege deze 80 km-weg aan dat ik een uur aan het steppen ben, tijd voor het tweede deel van die notenreep. Maar het gaat net zo lekker! Niets mee te maken, niet doen, niet doorgaan nu, stoppen en eten!

Vlak voor Haaksbergen ga ik ergens naar rechts, in de veronderstelling dat ik zo doorsteek naar de weg richting Hengelo. Maar die weg komt maar niet. Dit heet Stepelo. Nooit eerder geweest. Ben ik de weg kwijtgeraakt? Ik zit op anderhalf uur en moet weer wat eten, mijn laatste reep. En ik sta in volledige stilte in the middle of nowhere. Hoe vaak moet ik nog naar rechts en dan naar links en dan weer naar rechts? En als ik nou een engerd tegenkom die al dagen geen mens heeft gezien, laat staan een dame? No fear. Dit zijn de mooiste tochten, toch?.

Met een dreunende Michael Jackson- beat schiet ik een voetpad op, laag door het gras, slingerend door het bos, een schit-te-rend voetpad waar de fietser moet worden gerespecteerd volgens het bordje, maar waar ben ik? In mijn eentje, op onbekend terrein, maar met de geruststellende beat kom ik langs een kudde wilde zwijnen! Met jonkies erbij, allemaal zwart, rustig en niet op het pad. Ik hallucineer, nee het zijn de kilometers, de endorfine. Dit is echt en dit is genieten. Na 2 uur en 17 minuten ben ik thuis.

Daar denk ik aan als ik rood van de benauwdheid onder de douche stap op die maandagavond na die droomdag in mei, oh ja en aan de herfst!

Jolanda

23 maart 2015

De klok is dit weekend een uur vooruit gezet. Het is de eerste avond van dit jaar dat we weer steppen in het licht op maandagavond. De belofte aan veel zicht onderweg heeft mensen van de bank getrokken en dat is te zien aan de opkomst van deze avond. We zijn als groep groot en divers genoeg om ons na de helft van de route op te splitsen. De diehards die de hele winter met ons zijn door gestept zonder soms te zien waar we langs reden gaan er als een stel jonge honden vandoor samen met Vincent richting het Beckumervoetpad. Een tandje lager om de ademhaling onder controle te houden neem ik vier dames mee via de snelste route terug naar Hengelo over de Haaksbergerstraat. Maar, wat had ik graag op deze eerste, haast lenteachtige avond, door nog meer buitengebied gereden. Ik fantaseer over frisse weilanden, nieuwe bomen en struiken en neem het industriële en stadse voor lief.

Ook al step ik met dit groepje 6 km minder dan de groep waar Vincent mee rijdt, we komen haast gelijktijdig aan. Wij wel eerder dan zij gelukkig! Ons drukke geklets –want ja, die ademhaling had niet zoveel meer te lijden dat laatste stuk- wordt overstemd door hun enthousiasme over die laatste zes kilometer. Lyrisch zijn ze over de mooie uitzichten, opscheppend over de 14 reeën die ze hadden gespot, 14! En nee, niet alleen op afstand. Je kon ze in de ogen kijken! Grr.

Omdat ik al ambivalent was over mijn korte tocht en mijn dames nog steeds konden kletsen, wat niets meer inhoudt dan dat ze niet moe genoeg zijn, had ik nu met terugwerkende kracht spijt van onze keuze om die saaie Haaksbergerstraat af te rijden. Maar die veelbetekenende blikken naar elkaar, het gebroederlijk stapelen van hetzelfde verhaal deed mij wankelen. 14 reeën?? Is dat niet wat veel? Toen de energie zakte van de feestnummers uit de groep en ik zowat groen was uitgeslagen, eindigde onze meest trouwe maar ook minst spraakzame steppen met: “En we zagen ook nog een wolf.”

That’s it! Ze hadden het met elkaar voorbereid. Dit verhaal hadden ze in die zes kilometer bekokstoofd. Ik hoef geen spijt te hebben van onze keuze. Onze keuze voor een kortere route was precies goed. Iedereen had het naar de zin gehad. Gezellig met elkaar kunnen blijven kletsen gaat vóór een hoge ademhaling. Geen gebroken vrouwen op de dinsdag, dat is toch ook heel wat waard?

Toen alle steppers na luid "doeg!" en "doei!" naar huis togen, bleven Vincent en onze meest trouwe maar minst spraakzame stepper in de deuropening staan. Mijn kans om alle twijfel te verifiëren. “Hebben jullie echt 14 reeën gezien?” Gegrinnik.

Deze eerste stepavond in het licht viel precies samen met de schemertijd die reeën gebruiken om te grazen. Zeker kwamen ze uit op 14 reeën. Zes verderop in een veldje, vier tussen de bomen, twee tegen de bosrand en 2 overstekende reeën. Maar die wolf die was verzonnen!